Een diploma heb je toch niet nodig?
Hoi,
Ik hoop dat je weer in goede gezondheid meeleest. Ben je deze situatie ook zo zat? Ik wel hoor, ik ben wel weer toe aan een terrasje vol gezellige mensen.
Twee dagen geleden plaatste ik een foto van mijn zestienjarige ik op Twitter. Ik kreeg deze foto doorgestuurd van een vriendinnetje van vroeger. In het bijschrift schreef ik dat ik op die leeftijd, zonder diploma, van school ging om mijn leven verder te wijden aan de organisatie. Er waren best wel wat vragen en opmerkingen hierover. Waarom zou je in hemelsnaam op je zestiende van school gaan, zonder eerst je diploma te halen?
Aangezien ik al tien jaar inactief ben, moest ik echt weer even op jw.org kijken om de onderbouwing van deze keuze te vinden. Maar los van de onderbouwing van de organisatie, had ik natuurlijk ook te maken met mijn persoonlijke situatie en nam ik de beslissing uiteindelijk zelf. Uiteraard wist ik vrij weinig tot niets van de wereld buiten de organisatie en was mijn beslissing op zijn zachts gezegd daardoor beïnvloed. Ik zal je eerst mijn persoonlijke verhaal vertellen.
Op de basisschool had ik het op zich goed naar mijn zin. Wel was ik me er al heel jong van bewust dat ik anders was dan anderen. Ik kon al lezen voordat ik naar de kleuterschool ging. Als dochter van getuigen ging ik al van jongs af aan drie keer per week mee naar de vergaderingen, gingen we prediken en bestudeerden we als gezin de bijbel. Mijn moeder leerde mij lezen.
Ik mocht niet meedoen als er feestdagen gevierd werden. Geen Sinterklaas, geen kerst, Pasen of verjaardagen. Geen Moederdag of Vaderdag. Dus ook geen knutselwerkjes of kleurplaten maken in die thema's. Ik vond het best moeilijk om dat steeds opnieuw weer aan te moeten geven. Op de bovenbouw kregen we Godsdienstles. En natuurlijk zat kleine Ilona weer op de gang. Seksuele voorlichting? Ik pakte mijn stoeltje alweer op. Aan het begin van elk nieuwe schooljaar, kwamen mijn ouders naar school om mijn nieuwe juf of meester de "school brochure" te overhandigen, waarin alle regels en overtuigingen besproken werden. Ik schaamde me daar altijd een beetje voor. Het ergste vond ik denk ik wel de ketting die ik verplicht om mijn nek droeg. Een stalen plaatje met mijn naam, adres en daaronder, in hoofdletters: GEEN BLOED. Dit was een manier voor mijn ouders om er zeker van te zijn dat ik, in geval van een noodsituatie, in elk geval geen bloedtransfusie zou krijgen (het aanvaarden van een bloedtransfusie is voor getuigen verboden en kan bestraft worden met uitsluiting). Mijn gymleraar was onverbiddelijk: die ketting af, of aan de kant blijven zitten. En dus zat ik daar weer.
Uiteindelijk werd ik dus zestien en zat ik op het VWO. Ook hier golden voor mij dezelfde regels als op de basisschool. Er werd ook streng gelet op "buitenschoolse activiteiten". Dus niet onnodig blijven hangen op school, omgang met niet getuigen zoveel mogelijk beperken, geen sportclubje en al helemaal niet naar jongens kijken! Ik mocht niet mee op werkweek. Van dagenlang ondergedompeld zijn in "de wereld" kon uiteraard geen sprake zijn. Mijn oudste zus was in de zesde klas van het VWO afgehaakt, vlak voor haar eindexamen. Zij trouwde op haar achttiende met een man die zelf net Jehovah´s Getuige geworden was. Ik vertel niet vaak over onze thuissituatie, maar nu speelde die wel een rol. Mijn moeder was veel ziek, mijn ouders hadden een eigen bedrijf en mijn vader werkte dus veel. Daarnaast had hij een rol in de gemeente en als ik het mij goed herinner, pionierde hij op dat moment (een pionier besteedt 90 uur per maand aan de prediking). Ik moest dus ook echt mijn steentje bijdragen in het huishouden. Het was lastig om mijn drukke leven in de organisatie, de situatie thuis en mijn school te combineren. Daarnaast voelde ik op de school "de wereld" aan mij trekken. Ik was zo ontzettend nieuwsgierig en wilde eigenlijk alles wel ontdekken. En ik was stiekem heel erg verliefd op een jongen uit 6 VWO. Aangezien ik oprecht geloofde dat de organisatie de enige waarheid was en dat Armageddon dus elk moment kon komen, koos ik eieren voor mijn geld. Ik ging van school. De bijna magische plek vol muziek, toneel en kunst kon mij zo niet langer verleiden.
Natuurlijk kon dit niet zomaar. Er is uiteraard zoiets als leerplicht. Mijn moeder plande een afspraak met een leerplichtambtenaar en op basis van mijn "religieuze bezwaren" kreeg ik vrijstelling van de leerplicht. Er stond mij niets meer in de weg, ik kon gaan pionieren. Ik heb dit tot aan mijn huwelijk gedaan. Ik trouwde uiteindelijk op mijn negentiende met een man in de organisatie. Al snel was ik in verwachting van mijn eerste kind. Mijn leven liep precies zoals het van mij verwacht werd. Ik was alleen niet gelukkig. Maar hé... dat geluk kwam allemaal wel zodra het paradijs er was.
Dit is mijn verhaal. Ik besef heel goed dat er ook genoeg andere verhalen zijn. Ik ken genoeg getuigen die wel hun middelbare school afgemaakt hebben. Hoger onderwijs is echter een heel ander verhaal. Zoals beloofd vertel ik je wat ik hierover gevonden heb op jw.org.
Ik kom als eerste een artikel tegen met als titel: Zal ik maar van school gaan? Dit artikel is onderdeel van een serie: Vragen van jongeren. Wat mij opvalt is dat de eerste alinea gelijk gaat over de leerplicht.
Als je voortijdig met school stopt, negeer je de Bijbelse raad om ’onderworpen te zijn aan de superieure autoriteiten’ (Romeinen 13:1).
Vervolgens wordt er gesproken over opleidingsdoelen en eventuele motieven om van school af te gaan. Hoewel het duidelijk geschreven is met als onderliggende boodschap dat een basis opleiding genoeg is, vind ik dit toch een redelijk artikel is, met goede tips en overwegingen.
Als ik een beetje verder zoek, kom ik al snel bij een artikel over hoger onderwijs. Dit artikel staat in de studie uitgave van het tijdschrift de Wachttoren. Om precies te zijn in de uitgave van 1 oktober 2005. Het artikel heet: Ouders, wat voor toekomst wensen jullie voor je kinderen?
Dit artikel is heel anders van toon. Het wordt heel zorgvuldig opgebouwd. Eerst wordt er gesproken over het feit dat ware christenen ervoor gekozen hebben hun leven aan Jehovah op te dragen en dat dat een leven is dat met zelfopoffering gepaard gaat. Vervolgens wordt er verteld over de mensen die leefden in de tijd dat Jezus op aarde rondliep. Hoe zij bereid waren om alles op te geven en achter zich te laten om hem te kunnen volgen. Voel je al een beetje waar dit verhaal naartoe gaat?
Met veel begrip worden de ouders van nu toegesproken: "Wij weten dat jullie heel graag zouden zien dat jullie kinderen zich full time in gaan zetten voor de organisatie, maar we begrijpen ook heel goed dat jullie je zorgen maken over de financiële toekomst van jullie kinderen." Maar vergeten ze dan niet iets heel belangrijks?
Jehovah weet wat we nodig hebben, en degenen die de Koninkrijksbelangen op de eerste plaats laten komen in hun leven, vooral degenen die in de volletijddienst gaan, hebben dezelfde garantie dat hij voor hen zal zorgen.
Het artikel gaat verder met een uiteenzetting over de verschillende vormen van onderwijs. Er wordt duidelijk een negatief beeld geschetst. Scholen voor middelbaar onderwijs zouden zich teveel bezig houden met een goede doorstroom naar hoger onderwijs, in plaats van zich te richten op de praktijk. De nadruk zou veel te veel liggen op succes en geld in plaats van op simpelweg je gezin kunnen onderhouden. Ouders wordt de vraag gesteld: "Moeten we gewoon toelaten dat onze kinderen worden beïnvloed door het streven naar materiële vooruitgang en succes in onze competitieve samenleving? Welke soorten doelen houden we onze kinderen voor, mondeling of door ons eigen voorbeeld?" Na een, wederom negatief getint, verslag over de kosten van hoger onderwijs, komen we uiteindelijk tot de kern.
Dan is er nog het milieu. De campussen van universiteiten zijn berucht om het gebruik van drugs, de immoraliteit, fraude en ontgroeningspraktijken, het alcoholmisbruik, enzovoorts...
Op het punt van seksuele immoraliteit praat men onder studenten tegenwoordig over ’hooking up’, waarmee volgens een bericht in Newsweek „eenmalige seksuele contacten worden bedoeld — alles van kussen tot gemeenschap — van personen die niet eens de bedoeling hebben daarna nog met elkaar te praten”. Uit onderzoeken blijkt dat 60 tot 80 procent van de studenten aan dat soort activiteiten meedoet.
Natuurlijk moeten studenten studeren en hun huiswerk maken om voor de tentamens te slagen. Ook kunnen sommigen tijdens hun studie op z’n minst een parttimebaan nodig hebben. Dat alles vergt heel wat van hun tijd en energie. Wat zal er dan overblijven voor geestelijke activiteiten? Wat zal erbij inschieten als de druk oploopt? Zullen de Koninkrijksbelangen (lees: de belangen van de organisatie) dan nog steeds voorrang krijgen of zullen ze terzijde geschoven worden? (Mattheüs 6:33)
In plaats van ons te laten meeslepen door de materialistische geest van de wereld, moeten we allemaal ’onze zinnen bij elkaar houden’, goed opletten welke kant ons leven in geestelijk opzicht opgaat. Vraag je als jongere af: Doe ik mijn uiterste best om „mijn bediening te volbrengen”, om me tot een bekwaam bedienaar van Gods Woord te ontwikkelen? Hoe ben ik van plan me „ten volle” van mijn bediening te kwijten? Heb ik overwogen voor een carrière in de volletijddienst te kiezen?
Manipuleren kan je duidelijk leren. Als je dit artikel als getuige leest, is de keus eigenlijk al voor je gemaakt toch? Het verwondert mij dan ook absoluut niet dat er maar zo weinig jongeren in de organisatie kiezen voor hoger onderwijs. Waarom zou je ook? Dit leven is tenslotte tijdelijk. Want net zoals toen ik 16 jaar oud was, staat Armageddon ook nu echt voor de deur! De houding van de organisatie ten aanzien van hoger onderwijs viel ook op bij het samenstellen van het rapport over seksueel misbruik dat begin dit jaar naar buiten werd gebracht. Hierin werd opgemerkt:
De cognitieve geslotenheid is onder meer gelegen in het feit dat de gemeenschap een groot aantal traktaten publiceert waarin ouders geadviseerd wordt hoe zij hun kinderen kunnen onderwijzen in een wereld die grotendeels afwijzend staat ten opzichte van hun doctrines. Ook benoemden respondenten dat zelfontplooiing in de vorm van (hoger) onderwijs niet gestimuleerd wordt. Jehovah's Getuigen stellen scherpe grenzen tussen henzelf en mensen die niet tot de gemeenschap behoren en beperken hun betrokkenheid bij de samenleving als geheel tot een minimum. Het wachttorengenootschap vergt zoveel tijd en energie dat er voor 'normale' sociale contacten in feite geen tijd overblijft. (Seksueel misbruik en aangiftebereidheid binnen de gemeenschap van Jehova's Getuigen - blz 140-141)
Zo, nu ken je beide verhalen. Mijn persoonlijke verhaal en het verhaal van de organisatie. Ik hoop dat het mijn keuze om op zestienjarige van school te gaan een klein beetje verklaard. Heb ik er spijt van? Zeker! Als ik toen geweten had wat ik nu weet... Ga ik er iets aan doen? Kan ik er nog iets aan doen? Zeker! Ik heb besloten om alsnog aan een opleiding te beginnen. Want... je bent nooit te oud om te leren!
Tot de volgende! Liefs!
(Mocht je naar aanleiding van het lezen van dit blog of naar aanleiding van mijn boek behoefte hebben aan contact met mij of één van de buddies, stuur dan even een mailtje naar ilona@ex-jg.nl of plan een videogesprek via EX-JG Talk. Ga voor details naar de website. We nemen dan snel contact met je op. Je kunt erop vertrouwen dat we altijd zeer discreet omgaan met wat je vertelt en je altijd met liefde en respect zullen benaderen.)
