Over heidense tradities en bloedtransfusies…
Hoi,
Dit keer geen blog op zondag, maar een paar dagen later. Hier is een goede reden voor, maar daar hebben we het zo even over.
Allereerst wil ik iedereen nogmaals een heel gezond, gelukkig en vooral vrij 2020 wensen. Ik weet dat het officieel al te laat is voor nieuwjaarswensen, maar ik kan het toch niet laten. Vorige week raakte ik op Twitter in gesprek met iemand die vertelde dat het Jehovah’s Getuigen gezin bij haar in de straat gewoon oud en nieuw vierde. Dit is niet gebruikelijk. Op de vraag waarom getuigen dan geen oud en nieuw vieren, had ik niet gelijk een antwoord. Ik moest het echt even opzoeken, het eeuwenoude “omdat het niet mag van mijn geloof” gaat voor mij niet meer op. Liever onderbouw ik mijn antwoorden goed. JW.org is hier nog altijd een heel erg makkelijke en vrij toegankelijke bron voor:
"De datum en gebruiken van nieuwjaarsvieringen verschillen per land. Een encyclopedie zegt over de oorsprong van deze feestdag: „In 46 v.C. stelde de Romeinse heerser Julius Caesar 1 januari vast als nieuwjaarsdag. De Romeinen wijdden deze dag aan Janus, de god van poorten en doorgangen en van alle begin. De maand januari werd genoemd naar Janus, die twee gezichten had — het ene naar voren en het andere naar achteren kijkend” (The World Book Encyclopedia) Nieuwjaarsgebruiken zijn dus gebaseerd op heidense tradities.”
Dat is het antwoord… het is gebaseerd op heidense tradities, en dus mogen getuigen dit feest niet vieren. Het was en is voor mij een heel onbevredigend antwoord en wat mij betreft net zo nietszeggend als “omdat het niet mag van mijn geloof”. Deze “het heeft een heidense achtergrond”-regel werd vroeger al te pas en te onpas aangevoerd en er is wat dat betreft duidelijk niet zo heel veel veranderd. Grappig detail: getuigen dragen wel een trouwring en de trouwring is…een heidens symbool!
Naast het feit dat wij vroeger (officieel) oud en nieuw niet vierden, kwam na oud en nieuw altijd weer de bijzonder gênante periode van de nieuwjaarswensen. Want hoe reageer je daarop? Ik vond het grappig om op Twitter te lezen dat dit ook “in de wereld” wel een ding is. Geef je drie zoenen of een hand? Hoe voorkom je ongemakkelijke situaties? Als je Jehovah’s Getuige bent komt daar nog een probleem bij. Het is namelijk niet de bedoeling dat je iemand een gelukkig nieuwjaar toewenst, dus je enige antwoord kan zijn: “dank je wel.” Ik voelde me vaak zo opgelaten en stamelde dan wel eens per ongeluk: “hetzelfde” om me daar vervolgens schuldig over te voelen. Ik had voor mijn gevoel dan weer een mogelijkheid voorbij laten gaan om een standpunt voor mijn geloof in te nemen of om te prediken.
Maar goed, het nieuwe jaar is nu toch echt begonnen. Mijn jaar begon vol dankbaarheid voor een prachtig 2019 en vol nieuw plannen. Plannen voor een nieuw schrijfproject, voor de promotie van mijn boek, onderwerpen voor dit blog. Ik had een weekje vrij op de planning staan om even te resetten, mijn huis eens heel grondig op te ruimen en zo een echte frisse start te maken. Helaas…het leven had een andere wending in gedachten.
Afgelopen vrijdagavond hoorde ik ineens mijn hart ruizen in mijn linkeroor. Ik herkende het ‘woesj woesj’ geluid in mijn oor van vijf jaar geleden. In augustus 2014 hoorde ik precies dat geluid in mijn rechteroor. Het duurde dagen voordat ze in het ziekenhuis doorhadden wat er aan de hand was: een dissectie in mijn halsslagader. Als gevolg van dit scheurtje in de wand van mijn halsslagader kreeg ik een herseninfarct. Je kan je voorstellen dat ik behoorlijk in paniek raakte toen ik dit geluid vrijdagavond weer hoorde. Toen het de volgende ochtend nog niet beter was, ben ik naar de huisarts gegaan. Deze stuurde mij door naar de SEH, waar een MRI gemaakt werd. Foute boel, dit keer een dissectie aan de linkerkant. Gelukkig dit keer heel snel ontdekt, dus geen nieuwe schade aan mijn hersenen. Ik heb bloedverdunners gekregen en moest een nachtje blijven ter observatie. Zo kwam het dus dat ik geen blog kon schrijven afgelopen zondag, ik was even “afwezig”. Ik ben nu fysiek redelijk ok, met bloedverdunners en veel rust zal het scheurtje vanzelf weer herstellen. Verder onderzoek zal moeten uitwijzen hoe dit weer kon gebeuren… een hele spannende tijd dus.
In een situatie als deze volgt ook altijd de onvermijdelijke vraag: “Heb je eigenlijk iets van je ouders gehoord?” Nee, dat heb ik niet. Ik heb ook geen contact met ze gezocht. Ze hebben wellicht via mijn social media iets mee kunnen krijgen, maar ik heb ze niet persoonlijk op de hoogte gebracht. Ik heb me wel afgevraagd wat ik zou doen als zij, naar aanleiding van mijn social media, contact met mij zouden opnemen. Natuurlijk weet je pas echt hoe je reageert als iets ook ècht gebeurd, maar je hebt nogal wat tijd om na te denken als je op uitslagen wacht zeg maar…
Ik denk dat ik een eventuele reactie van mijn ouders genegeerd zou hebben. Mijn gevoel zegt dan toch een beetje: “Ik ben je dochter, of ik ben het niet.” Ik wil niet zielig gevonden worden en ik wil al helemaal niet in een situatie komen waarin er weer pogingen gedaan gaan worden om mij te ‘redden’. Daarbij komt dat het verhaal van Inge heel duidelijk laat zien, dat dit soort contact als er een medische situatie ontstaat, toch vaak heel tijdelijk van aard is. Als alles weer in orde is, gaat het toch al snel weer terug naar “standje radiostilte” zoals Inge dat zo mooi omschreef in haar portret.
Een andere pakkende vraag vond ik: “Wat als dit gebeurd was terwijl je nog een actieve getuige was?” Dan had echt alles anders geweest. Het eerste waar in zo’n situatie aan gedacht wordt is: “Maar wat als ze een bloedtransfusie nodig heeft?” Alle focus zou onmiddellijk daar naar toe gaan. Het ziekenhuis contact comité (als ze nog zo heten) zou per direct opgetrommeld worden. Ouderlingen zouden mij bezoeken en met mij in gesprek en in gebed gaan. Blijft zuster Schomper loyaal nu ze zo beproefd wordt om haar liefde voor Jehovah te bewijzen?
Ik krijg het benauwd als ik eraan denk. Dat je loyaliteit aan een wet, die werkelijk nergens op gebaseerd is , belangrijker wordt dan overleven. Ben je op zo’n moment dan echt bereid je leven te geven voor God? Of eigenlijk: ben je dan bereid je leven te geven om te voldoen aan de grillen van acht mannen in Amerika, die geloven dat zij door God zelf zijn aangewezen om zijn volk hier op aarde te leiden? Wederom een moment van intense dankbaarheid. Ik ben zo intens dankbaar dat ik vrij ben van deze organisatie en van de belachelijke regels rondom bloedtransfusie!
(Voor meer informatie over dit onderwerp: zie blz 10-11 van Het gezicht van de waarheid en je kan natuurlijk JW.org checken voor de meest recente ideeën en richtlijnen van de organisatie. Ik kan je ook de video “The Martyrdom of Jerod Septer” van Lloyd Evans op YouTube aanbevelen. Een heftig en treurig verhaal, en weer een gruwelijk kijkje in deze organisatie.)
Al met al is het een beetje een lang verhaal geworden. Dank je wel dat je bent blijven lezen. Mijn volgende blog volgt weer wanneer het zo uitkomt. Herstel heeft nu even alle prioriteit. Uiteraard blijft www.ex-jg.nl gewoon bereikbaar. Heb je leuke ideeën voor een volgend blog? Heb je vragen over de portretten, of wil je een vraag stellen aan één van de portretten in het bijzonder? Laat het me weten, vind ik leuk! Mocht het niet lukken te reageren op dit blog, stuur gerust even een mailtje of vind me op Facebook, Instagram of Twitter. Lees je de volgende keer weer mee?
Liefs!
(Mocht je naar aanleiding van het lezen van dit blog of naar aanleiding van mijn boek behoefte hebben aan contact met mij of één van de buddies, stuur dan even een mailtje naar ilona@ex-jg.nl . We nemen dan snel contact met je op. Je kunt erop vertrouwen dat we altijd zeer discreet omgaan met wat je vertelt en je altijd met liefde en respect zullen benaderen.)
